“TIP ÖYKÜCÜLÜĞÜ” ÜZERİNE

Özet

Tıp, kendine özgü kuralları ve işleyiş biçimi olan bir disiplindir. Edebiyat ise sanatın onlarca
türünden biridir. Her iki alanın da ortak noktası, yaşamın içinden insan hikayelerine temas
etmeleridir. Sağlık alanındaki insan hikayeleri, kişinin yaşadığı, yaşayacağı ya da yaşama olanağı
bulunan süreçler üzerinedir. Anlatı metinleri bakımından tıp alanına yönelik en uygun edebi tür, öykü
olarak düşünülebilir.
Tıp gibi özel bilgi, donanım ve beceri gerektiren bir alana yönelik edebi eser vermek, yazarlar
açısından kolay bir durum değildir. Bu konuda yetkin örnekler sunabilmek için iki temel şartın
gerekliliğinden bahsedilebilir: Bunlardan biri, edebi türlerin genelinde olmasa bile öykü türünde
yazmaya alışık, yazı sancılarına aşina bir kalem olmaktır. Diğeri ise tıp ve sağlık ortamını içerden
gözlemleyebilen, çatışmaları, ikilemleri ve kimi tıbbi parametreleri değerlendirip yorumlayabilecek
bir deneyime sahip olmaktır.
Bu bağlamda "tıp öykücülüğü" özel bir alana dair öykülerin, içeride olup biten hakkında
bilgisi ve sezgisi olan yazarlar tarafından kaleme alınmasını gerektirmektedir. Tıp öykücülüğü, gerek
Türk Edebiyatı'nda gerekse dünya edebiyatında oldukça sınırlı sayıda örneği bulunan bir alandır. Son
yıllarda tıp eğitimi modellerinin çeşitlenmesi nedeniyle, tıbbın edebiyat ve sosyal bilimlerle olan
münasebetlerine yönelik bir ilgi artışı söz konusudur.
Hem tıp eğitimi boyutuyla hem de edebiyat ve tıp okur-yazarlığı bağlamında "güzeli arayış"
çabasının bir ürünü olarak "Tıp Öykücülüğü" Türk Edebiyatı'nın yeni ve özgün bir alanı olmaya
adaydır.